Kreta 2020, deel 4

Deel 2 en 3 zijn te lang geworden, maar er was ook veel te melden. De laatste 3 dagen dus samengevat in deel 4.

We wilden het strand aan beide zijden van de brug wel eens uit proberen en dat was met de pas gevonden weg wel erg gemakkelijk.

Het deel over de brug was hoewel de hotels en tavernes veel mooier en luxer leken, volledig verlaten. Geen toerist of strandganger te zien, alleen de diverse eigenaren en beheerders op het terras die mistroostig op klandizie wachten. Nu heeft dat vermoedelijk ook wel te maken met gebrek aan zichtbaarheid en bereikbaarheid, maar triest blijft het.

Dus El toch maar op 'drukke' gedeelte achter gelaten want ik had me opgeworpen om 'Ellen-proof' wegen te ontdekken. Allereerst zou ik kijken of de weg naar Plakias aan de eisen zou voldoen. Maar onderweg kwam ik een afslag naar Triopetri tegen, een zeer bij de Grieken gewild strandje. Even op Google Maps gekeken of ik daar vandaan ook in Plakias kon komen, en dat zou moeten kunnen, via de weg naar Previa, de plek van het palmenstrand en het beroemde klooster, dus dat beloofde een mooie trip te kunnen zijn.

De rit naar naar Triopetri was adembenemend mooi, en dus niks voor El..

Vervolgens bleek de rit naar Previa over een iets minder dan een geitenpad gekwalificeerde weg te gaan dus daar zijn we met de Fiat Pinda niet eens aan begonnen. De oorspronkelijke route naar Plakias ging over Spili, een bergdorp waar een heleboel bergwater fonteintjes te bewonderen zijn. De dag er voor waren er er zo maar voor heen gescheurd zonder te stoppen, dus dat verzuim heb ik maar meteen goed gemaakt. Uitgebreid de tijd genomen om foto's te maken en een frappé te nuttigen. Echt een leuk dorpje!

Ik wilde natuurlijk El niet de hele dag alleen laten, dus 'cruising back through the hills of Crete' met Spotify op de autoradio was ik weer helemaal happy.

De rest van de dag luierend op het strand doorgebracht en 's avonds gegeten bij Stochos, onze beoogde stek voor de volgende vakantie. Wat een leuke plek, de eigenaresse blijkt een echt feestnummer te zijn en heeft ook El de kamers laten zien. Het is overigens wel de enige tent aan het strand die de corona maatregelen nog serieus neemt. Er waren ook nog een paar Belgen die al meer dan 25 jaar in Zuid Kreta terug kwamen en een aantal serieuze tips voor ons hadden.

We gingen pas om half elf weg en moesten wel € 28,- aftikken. Wij willen hier gewoon nooit meer weg..

De volgende en voorlaatste dag wilden we nog even in hippie dorp Matala rondneuzen.

Het was inderdaad een intrigerend dorp, met een enorme uitstraling van don't worry, be happy en Manana, Manana. Door het lage aantal toeristen vielen de locals, inderdaad veelal hippies des te meer op. En mondkapjes in de horeca of Social Distance? Onbekend..

Maar zolang we zelf blijven opletten is dat nu ook weer niet echt een probleem, er is genoeg ruimte, dus lekker op een bijna leeg terras koffie gedronken en weer terug naar Galini, naar het strand voor een laatste middag..

s' Avonds voor de derde keer bij Onar gegeten en 1 etage lager de koffies gedaan, en terug in hotel de koffers gepakt en nog een laatste flesje rosé leeg geslobberd.

De laatste dag was het vroeg op want om 12 uur zou het vliegtuig naar Rotterdam vertrekken. Om 8 uur het laatste ontbijtje, iedereen snif, snif, gedag gezegd en de auto in. Uiteraard weer een afslag gemist ( die wegen zijn zo mooi dat je af en toe vergeet Google Maps te volgen), maar de alternatieve route was nog mooier en maar een kwartiertje extra. Vliegveld en auto dropoff waren snel gevonden en koffers waren zonder drukte snel ingechecked. Vanaf dat moment was de traditionele Griekse vriendelijkheid geheel verdwenen. Bij de security check was ik natuurlijk weer de pineut, uitkleden tot op de onderbroek, zonder uitleg en met onbegrijpelijke kreten, El werd weg gestuurd.

Ik heb geen idee waarom dat was, maar alle kleren moeten apart door de scanner. Waarschijnlijk waren mijn hoorapparaten deze keer de boosdoeners, maar dat blijft gissen. In de toiletten wilden de WC dames niet voor papier zorgen, en handen afdrogen aan hun schort mocht ook al niet..Flauw hoor!

Het boarden ging echter erg soepel en coronaproof. Het vliegtuig was misschien maar voor een kwart bezet, en na een voorspoedige vlucht landden we ruim op tijd.

Koffers ophalen duurde 5 minuutjes, ook volkomen veilig, goed georganiseerd. Het weer thuis is zoals we het hebben achter gelaten, gewoon klote..

Dus typ ik de laatste woorden van het verslag met de regen druipend langs het raam..

Tot de volgende keer!